ابو الفرج در كتاب: مقاتل از قول سعيد بن ثابت مي نويسد: هنگامى كه على بن الحسين عليه السلام بسوى مبارزه با دشمنان رفت امام عليه السلام چشمان خود را پر از اشك و گريه كرد و فرمود: بار خدايا تو بر اين مردم شاهد باش، زيرا جوانى براى مبارزه با آنان رفت كه شبيه‏ ترين‏ مردم‏ است برسول تو صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم حضرت على اكبر عليه السلام بر آن گروه حمله ميكرد و بطرف پدر بزرگوارش بر ميگشت و ميگفت:

پدر جان! العطش! امام حسين به او ميفرمود: اى حبيب من صبر كن، زيرا تو امروز را شام نميكنى تا جدت پيغمبر خدا تو را با جام خود سيراب نمايد. حضرت على اكبر كرّة بعد كرّة مشغول جهاد ميشد تا اينكه تيرى بحلق مباركش فرو رفت و آن را سوراخ نمود. آن بزرگوار در حالى كه بخون خود غلطان بود صدا زد: پدر جان! سلام بر تو باد. اين جدم پيامبر خدا است كه تو را سلام ميرساند و ميفرمايد: تعجيل كن و نزد ما بيا. سپس ناله‏اى كرد و شهيد شد.

ابو الفرج مينگارد: اين على بن الحسين على اكبر بود و فرزندى بجاى نگذاشت. كنيه وى ابو الحسن بود. مادرش: ليلى دختر مرة بن عروة بن مسعود ثقفى بود. او اول كسى بود كه در جنگ شهيد شد. منظور معاويه همين على است كه گفت:

چه كسى در ميان مردم بمقام خلافت سزاوارتر است؟ گفتند: تو. گفت: نه، بلكه سزاوارترين مردم براى اين مقام على بن الحسين بن على است كه جدش رسول خدا ميباشد و شجاعت بنى هاشم و بخشش بنى اميه و جمال بنى ثقيف در وجود او است.

  مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، زندگانى حضرت امام حسين عليه السلام ( ترجمه جلد 45 بحار الأنوار) - تهران، چاپ: سوم، 1364 ش.